2. Zapłata

- Witajcie. – powiedziała czarna lwica. Wyróżniał
ją nie tylko niespotykany kolor sierści. Miała również wyjątkowo długie nogi i była nienaturalnie szczupła, nie wykazując przy tym żadnych oznak niedożywienia. Szczerze mówiąc, przypominała bardziej modelkę niż morderczynię, którą była. Jej kruczoczarna sierść błyszczała w słońcu, a zęby były białe jak perły. Giza próbowała opanować swoją zawiść i zazdrość na jej widok. Milczała więc, by nie powiedzieć czegoś niewłaściwego.

- Czego od nas chcesz? Spóźniłaś się. Wazi już nie żyje. – oznajmił Tofauti ze wzrokiem spuszczonym w ziemię.

- Jaka szkoda… Ominęła mnie cała zabawa. Kto go załatwił? Ty czy ona?

- Giza. Więc jak widzisz, nie masz już tutaj czego szukać. Poradziliśmy sobie bez ciebie. Możesz wracać, skąd przyszłaś. – powiedział czarnogrzywy, cały czas unikając kontaktu wzrokowego z rozmówczynią.

- Myślisz, że o tak sobie stąd odejdę? To się bardzo pomyliłeś. Gdyby nie ja, ty nadal byłbyś ostatni w stadzie, a ona nigdy nie zostałaby królową. To ja wymyśliłam podstęp, jak go osłabić trucizną i zwabić w określone miejsce i powiedziałam wam go pod warunkiem, że dacie mi to czego chce, nie pamiętasz? Teraz po to przyszłam i mogę prosić o cokolwiek.

- Więc czego chcesz, Shetani?

- Lwiątka.

Giza i Tofauti spojrzeli na siebie, przerażeni. W końcu Giza odezwała się:

- Nie damy ci lwiątka. Nie zasługujesz na to. Uciekaj stąd, zanim zawołam stado. Teraz jest mi posłuszne i z łatwością przegoni jedną chudą lwicę.

Shetani przeszyła ją groźnym spojrzeniem niezwykłych, lodowato błękitnych oczu. Giza wzdrygnęła się.

- Sądzisz, że jakieś stado zwykłych lwic zdoła mnie pokonać? Ty nic o mnie nie wiesz. Ja mogę zrobić z wami to samo, co wy z Wazim i nie pomogą wam żadni obrońcy. Dajcie mi to, czego pragnę – żywe lub martwe!

- Shetani, w tym problem że u nas w stadzie nie ma… Że co? Martwe? – zdziwił się Tofauti.

- Tak jak mówię: żywe lub martwe.

Giza i Tofauti naradzili się szeptem:

- Dziecko Waziego zmarło kilka dni temu przy porodzie. Wiesz, gdzie je pochowano? – zapytał lew.

- Tak, ale po co jej trup? To kanibalka?
- A co nas to obchodzi? Ważne, że weźmie i zniknie stąd. Boję się jej - w końcu to seryjna zabójczyni.
- Więc je damy, wszystko jedno co z nim zrobi. - po czym Giza dodała, już na głos:
- Możemy ci ofiarować zmarłe kilka dni temu lwiątko, pod warunkiem że sama je odkopiesz i znikniesz stąd na zawsze.
- Zgadzam się. Pokażcie, w którym miejscu ono jest zakopane. - powiedziała Shetani.
Tofauti poprowadził ją i wskazał jej to miejsce na cmentarzysku. Czarna lwica odkopała królewskie dziecko - było jeszcze całe, po czym zupełnie bez obrzydzenia wzięła je w pysk i odeszła bez pożegnania.
Giza i Tofauti odetchnęli - płatna królobójczyni obiecała, że tu nie wróci, a ona zwykle dotrzymywała obietnic. Zwykle.
***
Shetani to pierwsza postać z tego bloga, którą wymyśliłam. Wszystko zaczęło się od niej, ale pomimo tego miałam wątpliwości, czy publikować ten rozdział. Wydaje mi się dość makabryczny. W następnych postach postaram się unikać tematyki śmierci, zabójstw i pogrzebów na rzecz spokojniejszej tematyki. Nie chce, żeby ta historia była w całości horrorem. Szczęśliwego Nowego Roku!